••••••••••••••••••••••••••အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေ႒း၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ၌ ေခမနတ္သားသည္ ညဥ့္ဦးယံလြန္ၿပီးေသာ (သန္းေခါင္ယံ) အခ်ိန္၌ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ အဆင္း႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေဇတဝန္တစ္ေက်ာင္းလံုး
ကို ထြန္းလင္းေစလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ႐ိွခိုး ၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ရပ္တည္ၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ပါး၌ ဤဂါထာကို ေလွ်ာက္၏
''ပညာမဲ့ကုန္ေသာ သူမိုက္တို႔သည္ ခါးစပ္ေသာ အက်ဳိး႐ိွသည္ျဖစ္၍ ယုတ္ညံ့ေသာ အမႈကို ျပဳကုန္လ်က္ မိမိသည္ပင္ (မိမိ၏) ရန္သူအျဖစ္ျဖင့္ က်င္လည္ရ ကုန္၏။
ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ရေသာ မ်က္ရည္ယိုေသာ မ်က္ႏွာ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ငိုယိုလ်က္ ခံစားရသည့္ အက်ဳိးမ႐ိွေသာ အမႈကို ျပဳျခင္းသည္ မေကာင္း။
ေနာင္တတစ္ဖန္ မပူပန္ရေသာ ႏွစ္သက္ , ဝမ္းေျမာက္သည္ျဖစ္၍ ခံစားရသည့္ အက်ဴိးရွိေသာ အမႈကို ျပဳျခင္းသည္ ေကာင္း၏။
သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေသာ ပညာ႐ိွသည္ မိမိ၏ အစီးအပြားကို သိျငားအံ့၊
ထိုအစီးအပြားကို ေရွးဦးစြာပင္ ျပဳရာ၏၊
'ဝင္႐ိုးက်ဳိးေသာ လွည္းသမား၏ အၾကံ ကဲ့သို႔' အားမထုတ္ရာ။
'လွည္းသမားသည္ ေျပျပစ္ညီညြတ္ေသာ လမ္းမႀကီးကို စြန္႔၍ မညီညြတ္ေသာ လမ္းခရီးသို႔ တက္ေသာေၾကာင့္
လွည္းဝင္႐ိုး က်ဳိးသည္ျဖစ္၍ ၾကံမႈိင္ရသကဲ့သို႔' . .
ထို႔အတူ ပညာႏုံ႔ေသာ သူသည္
တရားမွ ဖဲ၍, မတရားသို႔ အစဥ္လိုက္ေသာေၾကာင့္
ေသမင္း၏ ခံတြင္းဝသို႔ ေရာက္သည္႐ိွေသာ္
'လွည္းဝင္႐ိုးက်ဳိးေသာ လွည္းသမားကဲ့သို႔' ၾကံမႈိင္ရ၏''ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
No comments:
Post a Comment