ဟုတ္၊မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္၊ အက်ိဳးရွိ မရွိ၊ေကာင္း မေကာင္း စသည္ကိုေကာင္းစြာေ၀ ဘန္သံုးသတ္တတ္ေသာပညာဉာဏ္သည္ ေလာကတြင္အျဖစ္မျဖစ္ တန္ဘိုးအႀကီးဆံုးေသာ၊ အလိုအပ္ဆံုးေသာအဓိကအရာပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာဆိုသည္မွာ ဘီေအ၊အမ္ေအ၊ ပီအိပ္ဒီစေသာ`သညာ´ကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပဲ အက်ိဳးရွိ၊မရွိ၊ေကာင္းမေကာင္းစသည္ျဖင့္ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခား ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာႏိုင္ေသာ `အသိဉာဏ္´မ်ိဳးကိုဆိုလိုပါတယ္။
`အသိပညာဉာဏ္မပါေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားဟာ ဘရိတ္မပါေသာ ကားမ်ားကဲ့သုိ႔ အခ်ိန္မေရြး လမ္းမွားကိုေရာက္သြားတတ္ပါတယ္´။ဒါ့ေၾကာင့္ မည္သည့္အ လုပ္ ကိုမဆိုလုပ္ကိုင္ဆံုးျဖတ္ေတာ့မည္ဆိုပါက အသိပညာႏွင့္ က်နေသျခာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ဘို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။
ဦးဇင္းတို႔ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မည္သည့္အလုပ္ကိုပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီး ေသာတာ၀န္ပဲထမ္းေဆာင္ ထမ္းေဆာင္ က်က်နန အသိတရားျဖင့္ ေ၀ဘန္မႈမျပဳပဲ စိတ္ခံစားခ်က္ အတိုင္း ဦးစားေပးၿပီးလြယ္လြယ္ပဲ ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကပါတယ္။ဒါဟာ အင္မတန္မွားယြင္းတဲ့ အမူအက်င့္ပဲျဖစ္ပါသည္။
`စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ အသိပညာမပါတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈမ် ားဟာ ဘယ္ေလာက္ပင္ေစတနာပါပါ၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ အက်ိဳးလိုလားလိုလား မိမိေမွ်ာ္မွန္းထားသလို အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမလာပဲ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ီးႏွီးျဖစ္ရၿပီး၊ မိမိႏွင့္ မိမိပတ္၀န္က်င္ပါ ဆင္းရဲျခင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရတတ္ပါတယ္´။
အက်ိဳးလိုလားတဲ့ေစတနာသာရွိၿပီး စဥ္းစားမႈဆင္ျခင္တံုတရားမရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ မိမိေမွွ်ာ္မွန္း သလို မိမိႏွင့္ မိမိအတြက္ပါ အက်ိဳးမဲ့သြားပံု သာဓကေတြကို မိမိ၏ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ဉာဏ္မ်က္ ေစ့ေလး ရွင္ရွင္ထားကာ သတိထားၾကည့္မည္ဆိုပါက ေျမာက္မ်ားစြာေတြ႔ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းထုတ္ျပခ်င္တဲ့ သာဓကေလးကေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျမတ္ ဘုရားျဖစ္ရန္ ပါရမီေတာ္ျဖည့္က်င့္ေတာ္ေနစဥ္ တခုေသာဘ၀မွာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အက်ိဴးလိုလား၊ ေစတနာထား ေပမဲ့လည္းပညာဉာဏ္ကင္းမဲ့ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ပဲ ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ ျပဳလုပ္သူေကာ၊ ပတ္၀န္က်င္ပါ အက်ိဳးမမ်ား အက်ိဳးမဲ့သြားရတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။
ဗာရာဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး ထီးနန္းစိုးစံစဥ္ေနစဥ္တေန႔မွာ ဗာရာဏသီျပည္မွာ ပြဲေတာ္ဆင္ႏႊဲက်င္းပေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ တိုင္းျပည္တျပည္လံုး သူေ႒းသူၾကြယ္၊ကုန္သည္ပြဲစား၊လယ္သမား ယာသမား၊သူဆင္းရဲမ်ားပါမက်န္ တိုင္းသားျပည္သူအားလံုးဟာ ပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆင္ႏႊဲ ေနၾက ပါတယ္။
ဗာရာဏသီမင္းရဲ႔ ဥယ်ဥ္မႈးသည္လည္း ပြဲေတာ္သဘင္မွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲလိုတာေၾကာင့္ ဥယ်ဥ္ေတာ္အတြင္းရွိ ေမ်ာက္မင္းထံသြားကာ `` အသင္ေမ်ာက္မင္း ဤဥယ်ဥ္ေတာ္သည္ သင္ႏွင့္ သင့္ေနာက္လိုက္ ေမ်ာက္အေပါင္းအတြက္ ေက်းဇူးမ်ားလွသည္´´။``ေနစရာ ရရွိယံုမွ်မကပဲ စား စရာ အတြက္ပါ ေဘးရန္ကင္းစြာ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနထိုင္စာေသာက္ရ၏´´။ထိုဥယ်ဥ္ေတာ္ ျပန္လည္ ေက်းဇူးျပဳတဲ့အေနျဖင့္ ငါမရွိခိုက္ ဥယ်ဥ္ေတာ္အတြင္ရွိ သီးပင္ပန္းပင္တို႔အား ေရေလာင္းၾကပါဟု မွားၾကား၍ ပြဲေတာ္သုိ႔ ထြက္သြားေလ၏။
ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔လည္း ဥယ်ဥ္မႈးမွာၾကားခ်က္အတိုင္း သီးပင္စားပင္တို႔အား ေရေလာင္း ၾကေလသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခါင္ေဆာင္ေမ်ာက္မင္းက ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔ကိုေခၚၿပီး၊ `အို ေမ်ာက္ အေပါင္းတို႔ ေရကိုေခြ်တာၿပီးေလာင္းၾကရမည္၊ သစ္ပင္မွာအဓိကဟာ ေရေသာက္ျမစ္ပဲျဖစ္တယ္၊ ေရေသာက္ျမစ္တိုသည့္အပင္ကို ေရမ်ားစြာေလာင္းပါက ေရေတြအလဟႆျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ေရေသာက္ျမစ္ရွည္တဲ့အပင္ကို နဲနဲေလာက္မိရင္လည္း အာဟာရျပည့္ျပည့္၀၀ ရရွိႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေရလည္းေခြ်တာရာေရာက္ လိုအပ္တဲ့အပင္လည္း လိုအပ္သေလာက္ရရွိေအာင္ သစ္ပင္ေတြကို ဦးစြာႏုတ္ၾကည့္၍ ေရေသာက္ျမစ္တိုလွ်င္ ေရနဲနဲေလာင္းၿပီး၊ ေရေသာက္ျမစ္ရွည္လွ်င္ ေရမ်ားမ်ားေလာင္းၾကေလာ့´´ဟု ေစခိုင္းေလ၏။
ေနာက္လိုက္ေမ်ာက္အေပါင္းလည္း ေခါင္းေဆာင္ေမ်ာက္ေစခိုင္းအတိုင္း သစ္ပင္တို႔ကို ႏုတ္၍ ေရေသာက္ျမစ္ အတို၊အရွည္ကိုၾကည့္၍ ေရေလာင္းၾကပါေတာ့တယ္။
ထိုခ်ိန္မွာ ပညာရွိေယာက်္ားတဦးသည္ ဥယ်ဥ္အတြင္ေရာက္လာၿပီးေမ်ာက္အေပါင္း၏ လုပ္ေဆာင္ေနမႈကို ေတြ႔ျမင္ရကာ အဘယ္ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသလဲဆိုတာ စံုစမ္းသိရွိရ၍ ``အသိၪာဏ္ပညာ ဆင္ျခင္တံုတရားနည္းပါးၾကတဲ့သူေတြသည္ ၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေဆာင္ရြက္မႈသည္၊ အက်ိဳးမဲ့ ကိုသာျဖစ္ေစတယ္´´ဟု မွတ္ခ်က္ေပးကာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းမွ ထြက္ခြားသြားေလ၏။
အထက္ပါဇာတ္ေၾကာင္းေလးထဲက ေခါင္းေဆာင္ေမ်ာက္ႏွင့္ ေနာက္လိုက္ ေမ်ာက္အေပါင္းဟာ ေရေတြအလဟႆ မကုန္ေစလိုတဲ့ေစတနာ၊ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြလည္း လိုအပ္သေလာက္ ရရွိလိုေသာေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ိဳးဆႏၵေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ၾကတာမွန္ေပမဲ့၊ သင့္မသင့္၊အက်ိဳးရွိမရွိ၊စတဲ့ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားတတ္ေသာ အသိဉာဏ္တရား ကင္းမဲ့တာေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မေရာက္ပဲ အက်ိဳးမဲ့ကိုသာတာျဖစ္ပါတယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ `မည္သည့္အရာကိုပဲ လုပ္ေဆာင္ေဆာင္ရြက္ေဆာင္ရြက္ အသိတရားေလးျဖင့္ က်နေသျခာစဥ္းစားဆင္ျခင္ကာျပဳလုပ္သင့္လွပါတယ္။ဒါမွသာ မိမိသူတပါး အက်ိဳးတရားမ်ားရ ရွိႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္´။
ဆင္ျခင္မႈအသိဉာဏ္မပါပဲ လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ မိမိရည္ရြယ္သလို အက်ိဳးမၿပီး အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ သာဓကေလးကို စာရႈသူမ်ား သတိထားႏိုင္ေစရန္ထပ္မံေဖာ္ျပေပးပါဦးမည္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေ႒းမွာ `ေရာဟိဏီ´လို႔အမည္ရတဲ့ ကြ်န္မေလးတဦးရွိပါတယ္။တေန႔ေတာ့ ေရာဟိဏီ ကြ်န္မေလးဟာ ေကာက္ဆန္ဖြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ေရာဟိဏီရဲ႕အေမဟာ သူမအနားမွာ အိပ္ေနပါတယ္။အိပ္ေနစဥ္ ယင္ေကာင္မ်ားလာလာနားေနသျဖင့္ ေရာဟိဏီအားယင္ေျခာက္ရန္ေျပာရာ ေရာဟိဏီသည္ ေနာင္ျဖစ္လာမည့္အက်ိဳးဆက္ကို ေ၀ဘန္စဥ္းစားျခင္းမျပဳပဲ အမိအေပၚတြင္နားေနေသာ ယဥ္ေကာင္တို႔ကို က်ည္ေပြ႔ျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ေလရာ အမိျဖစ္သူမွာ ထို က်ဥ္ေပြးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားေလ၏။
ေရာဟိဏီလည္း အမိေသဆံုးသြားသျဖင့္ျပင္းထန္စြာငိုေၾကြးေလေတာ့သည္။ထိုအေၾကာင္းကို အနာပိဏ္သူေ႒းသည္ ျမတ္စြာဘုရားအားအေၾကာင္းစံုေလွ်ာက္ထားေလရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က `သူေ႒းႀကီး… အသိဉာဏ္ပညာမရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ ႏွင့္ အတူတကြေပါင္းသင္းေနထိုင္ရျခင္းထက္၊ ပညာဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပညာရွိကို ရန္သူျဖစ္ျခင္းကမွ ပိုမိုေကာင္းမြန္၏´ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
မွန္လွပါတယ္ အသိပညာနည္းပါးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားေၾကာင့္ ထိုသူႏွင့္ ေပါင္းသင့္ေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္လူအမ်ားမ်ား တေနမဟုတ္တေန႔ ဆင္းရဲမ်ိဳးစံုႏွင့္ေတြ႔ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ ထိုမိတ္ေဆြ၏ အဆင္မျခင္လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲရသလို ေဘးပတ္၀န္က်င္၏ အထင္လြဲမွားမႈ အထင္ေသးျခင္းမ်ားကိုလည္းခံစားရႏိုင္ပါတယ္။ထိုကဲ့သို႔ေသာ အသိပညာနည္းပါးေသာ မိတ္ေဆြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ လမ္းမွားလမ္းလြဲသို႔ေရာက္သြားၿပီး ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီး ေပးဆပ္လိုက္ရသည္အထိျဖစ္တတ္ပါတယ္။
အသိပညာဉာဏ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရန္သူကေတာ့ မေခၚခ်င္၊မေျပာခ်င္တာေနမယ္ မေကာင္းမႈလုပ္ရင္ မေကာင္းရဲ႕ျပစ္ဒဏ္ကို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ခံစားရမွာကို အသိတရားျဖင့္ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္ျမင္သံုးသတ္ေ၀ဘန္သိျမင္တဲ့အတြက္ မလုပ္သင့္ေသာ၊အက်ိဳ႕မဲ့ေသာ၊ အမႈအ လုပ္ ကိုေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ေလးကို က်နေသျခာေဘ၀န္သံုးသတ္ၿပီး ဒကာ၊ဒကာမ အမ်ားတို႔အေနျဖင့္လည္း ``မည္သည့္ကိစၥကိုပဲ ျပဳလုပ္ျပဳပ္လုပ္၊မျပဳလုပ္ခင္မွာ အက်ိဳးရွိမရွိ၊ေ ကာင္း မေကာင္းဆိုတာေလးကို မိမ၏အသိဉာဏ္ပညာျဖင့္ က်နေသျခာေ၀ဘန္တတ္ေသာ အက်င့္ေလး ကိုေမြးျမဴၾကပါ။အသိပညာမပါပဲလုပ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိမိကေကာင္းက်ိဳးလိုလားလိုလား၊ အက်ိဳးမဲ့ပဲျဖစ္တတ္သည္ကိုသေဘာေပါက္ထားၾကပါ။``အသိတရားကင္းမဲ့ေသာ မိတ္ေဆြမ်ိဳးကို၊ သတိတရားႀကီးႀကီးထားကာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံႏိုင္ၾကပါေစ´´ဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါသည္။
(မိမိအက်ိဳး၊တပါးသူ၏အက်ိဳး၊ထိုႏွစ္မ်ိဳးကို၊သည္ပိုးႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ)
No comments:
Post a Comment