(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား ၏ ၀ိပႆနာ ရွုနည္းက်မ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ စာမ်က္ႏွာ ၂၇ မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္။)ဤသုိ႔ တက္လုိက္ က်လုိက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေသာ ၀ိပသနာဥာဏ္ သည္ ပင္လယ္ကူး သေဘာၤမွ လႊတ္လုိက္ေသာ ငွက္ႏွင့္တူ၏။ တူပုံကား ေရွးေခတ္ ကာလက ပင္လယ္ ခရီးသည္တုိ႔သည္ ကမ္းစကၽြန္း နီးရာအရပ္ကုိ မမွန္းဆ ႏုိင္ေသာအခါ၌ အသင့္ ယူေဆာင္ခဲ့ေသာ က်ီးငွက္ကုိ လႊတ္လုိက္၍ စူးစမ္းၾက သတဲ့။ ထုိငွက္သည္ သေဘာၤမွ ပ်ံသြား၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ကမ္းစကုိ ရွာသတဲ့။ ကမ္းကုိ မေတြ႔ရ ေသးလ်င္ သေဘာၤသုိ႔သာ ျပန္၍ ျပန္၍ နားရသတဲ့။ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ မဂ္ဥာဏ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္အား မျပည့္ေသး၍ တဖန္ က်ဲက်ဲ သြားျခင္းသည္ ကမ္းစကုိ မေတြ႔ရေသာ ထုိငွက္၏ သေဘာၤကုိ ျပန္ျပန္ ကပ္နားျခင္းနွင့္ တူ၏။ ကမ္းအရပ္ကုိ ျမင္လ်င္ကား ထုိငွက္သည္ သေဘာၤဆီသုိ႔ မျပန္လာ ေတာ့ဘဲ ထုိကမ္းဆီ သုိ႔သာလ်င္ တဟုန္တည္း ပ်ံသြားသတဲ့။ ဤအတူပင္ ဤမွတ္သိမႈ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္သည္လည္း ကၠေျႏၵငါးပါး ရင့္သန္ေသာ ခဏ၌ အမွတ္ အထူး ေကာင္းေနစဥ္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ၾကိမ္ထက္ တစ္ၾကိမ္ သာ၍ သြက္လက္ ရွင္းလင္းစြာ အနည္းဆုံး သုံးေလးခါမွ် သိျမင္ျပီးလ်င္ ထိမႈ သိမႈ ၾကားမႈ ျမင္မွႈ စားမွႈ နံမႈ စေသာ ဤသခၤါရ ၆ မ်ိဳးတုိ႔တြင္ (ေတြ႔ၾကဳံ လြယ္ရာကုိ ေရွးထား၍ စဥ္သည္) ထုိခဏ၌ ထင္ရွား ျဖစ္ပ်က္ေသာ သခၤါရ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ မွတ္သိျပီး သည္ႏွင့္ တစ္ျပဳိင္နက္ မွတ္တဲ့ အာရုံနွင့္ မွတ္သိမႈ ဟူေသာ သခၤါရ အလုံးစုံ ကင္းျပတ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေသာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ေတြ႔ျမင္လ်က္ မဂ္ဖုိလ္ အဆင့္သုိ႔ သာလွ်င္ ဆုိက္ေရာက္သြား ေလေတာ့၏။
ဤသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ သြားေသာ သူအား ဆုိက္ေရာက္ ခါနီးတြင္ ေရွးအဖုိ႔က တစ္ၾကိမ္ထက္ တစ္ၾကိမ္ သြက္လက္ ေကာင္းမြန္ေသာ မွတ္ခ်က္မ်ားလည္း ေကာင္းစြာ ထင္ရွားေပ၏။ ေနာက္ဆုံး မွတ္ခ်က္၏ အျခားမဲ့၌ သခၤါရ အာရုံ အလုံးစုံကုိ စြန္႔လႊတ္ျပီးလ်င္ သခၤါရ ကင္းျပတ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေသာ နိဗၺာန္ အာရုံသုိ႔ ကူးေျပာင္း သြားပုံလဲ ေကာင္းစြာထင္ရွား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ထုိသုိ႔ေရာက္ျပီးေသာ သူတုိ႔သည္ ဤသို႔ ေျပာျပတတ္ကုန္၏။ “အာရုံနဲ႔ အမွတ္ေတြ အကုန္လုံးတိကနဲ ျပတ္ျပီး ရပ္စဲသြားသည္" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ "အာရုံနဲ႔ အမွတ္ေတြ အကုန္လုံး ျပဳတ္က်သြားသည္” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ “ဆြဲကုိင္ထားရာမွ လြတ္က် သြားသလုိပင္ အာရုံႏွင့္ အမွတ္ေတြမွ ကၽြတ္လြတ္သြားသည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “အာရုံနဲ႔ အမွတ္ေတြ ခ်ဳပ္ျပတ္သြားပုံက မီးေတာက္ကေလး ျငိမ္းသြားသလုိပင္ သိပ္လ်င္ျမန္တာပဲ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “အေမွာင္ထဲမွ အလင္းထဲသုိ႔ ရုတ္တရက္ ေရာက္သြားသလုိပင္ အာရုံႏွင့္ အမွတ္ေတြမွ လြတ္သြားသည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊’အရွူပ္ထဲမွ အရွင္းထဲသုိ႔ ျဖဳတ္ကနဲ ေရာက္သြားသလုိပင္ အာရုံႏွင့္ အမွတ္ေတြမွ လြတ္ထြက္သြားသည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ေရထဲမွာ ျမဳပ္သြားသလုိပင္ အာရုံေရာ မွတ္စိတ္ေရာ ျမဳပ္သြားသည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ေျပးလာေသာ သူကုိ ဆီး၍ တြန္းလုိက္သလုိပင္ အာရုံႏွင့္ အမွတ္ ရပ္တန္႔ သြားသည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “အာရုံေရာ မွတ္စိတ္ေရာ ေပ်ာက္သြားသည္” ဟူ၍ လည္းေကာင္း ဤသုိ႔ စသည္ျဖင့္ ေျပာျပတတ္ၾကေပသည္။
သခၤါရ ခ်ဳပ္ျငိမ္းတဲ့ သေဘာကုိ မ်က္ေမွာက္ ေတြ႔ရေသာ ထုိအခ်ိန္ ကာလ သည္လည္း မၾကာျမင့္ လွေခ်။ တစ္ၾကိမ္ တည္းေသာ မွတ္သိမႈ၏ ကာလကဲ့သုိ႔ တစ္ခဏ ကေလးမွ် သာတည္း။ ထုိ႔ေနာင္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ပုံကုိ ျပန္၍ ဆင္ျခင္မိ၏။ အာရုံႏွင့္ အမွတ္ေတြ ခ်ဳပ္ကင္းလ်က္ ျငိမ္းသြားတာဟာ တရားထူးပဲ ဟူ၍ ျဖစ္ေစ၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ပဲ ဟူ၍ျဖစ္ေစ၊ ဆင္ျခင္မိ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ သုတရွိသူ သည္ကား သခၤါရ ခ်ဳပ္ကင္းလ်က္ ျငိမ္းတဲ့ သေဘာက နိဗၺာန္ပဲ၊ ျငိမ္းရာသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္လ်က္ မ်က္ေမွာက္ သိတာက မဂ္ဖုိလ္ပဲ၊ ငါသည္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ေတြ႔ရျပီ၊ ေသာတပတၱိမဂ္ဖုိလ္ ရျပီ ဟု ဆင္ျခင္မိ၏။
ဤသုိ႔ေသာ ဆင္ျခင္မႈမွာ သခၤါရ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ပုံကုိ နာၾကား မွတ္သားဖူးေသာ သူအား က်န ျပည့္စုံစြာ ျဖစ္တတ္၏။ ထုိ႔ျပင္ ပယ္ျပီး ကင္းျပီးေသာ ကိေလသာ၊ မပယ္ရေသး မကင္းေသးေသာ ကိေလသာတုိ႔ ကုိလည္း အခ်ဳိ႕ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ဆင္ျခင္ တတ္ေသး၏။ ဆင္ျခင္ျပီးလွ်င္ ျဖစ္ဆဲ ကုိယ္စိတ္ အမူအရာမ်ားကုိ မွတ္ျမဲပင္ မွတ္ျပန္၏။ ထုိအခါ၌ ရုပ္နာမ္ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျဖစ္လ်က္ ထင္ေပၚ၏။ အစႏွင့္အဆုံး အျဖစ္ႏွင့္ အပ်က္ နွစ္ပါးလုံးပင္ ပီပီသသ ထင္ရွား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမွတ္ က်ဲသြားသည္ ေလွ်ာက် သြားသည္ ဟုထင္ရ၏။ အမွန္အားျဖင့္လည္း ဥဒယဗၺယ ဥာဏ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ ေနျပီျဖစ္၍ ေလ်ာက်သည္ မွန္ေပ၏။ ထုိဥာဏ္သည္ ဥဒယဗၺယဥာဏ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ပုံသ႑ာန္ အာရုံမ်ားကုိလည္း ေတြ႔ရတတ္၏။ အခ်ိဳ႔မွာ ဒုကၡ ေ၀ဒနာ ကေလးမ်ား ကုိလည္း တစ္ခဏမွ် ေတြ႔ရတတ္၏။ အမ်ား အားျဖင့္ကား အလြန္ၾကည္လင္ေသာ စိတ္မ်ား အဆက္ဆက္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ရွိတတ္၏။ ထုိအခါမွာ ဟင္းလင္းျပင္၌ စိတ္တကုိယ္တည္း တည္ေနရသလုိပင္ ဟာတာ ရွင္းတင္းၾကီး ျဖစ္လ်က္ အလြန္ခ်မ္းသာ၏။ အလြန္ေနေကာင္း၏။ ထုိစိတ္ မ်ားကုိလည္း မမွတ္ႏုိင္။ မွတ္ေသာ္လည္း ပိုင္းပုိင္းျခားျခား မသိႏုိင္၊ တျခားကုိလည္း စိတ္မကူးလုိ၊ စိတ္ကူး၍လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ၾကည္လင္ ခ်မ္းသာ လ်က္သာ ရွိတတ္သည္။ ၾကည္လင္ေသာ ထုိစိတ္မ်ား အားနည္းသြားေသာ အခါ၌ ဆက္၍ မွတ္လ်င္ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ရွင္းလင္းစြာ သိ၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ အသိမ္ေမြ႔ဆုံး အေကာင္းဆုံး မွတ္သိမႈသုိ႔ တဖန္ ျပန္၍ေရာက္တတ္၏။ ထုိအခါမွာ ဥာဏ္အားေကာင္းလွ်င္ သခၤါရျငိမ္းတဲ့ သေဘာသုိ႔ ေရွးကလုိပင္ ဆုိက္ေရာက္သြား တတ္၏။ သမာဓိဥာဏ္ ထက္သန္လွ်င္ ဤနည္းျဖင့္ ခဏခဏလည္း ဆုိက္ေရာက္တတ္၏။ ယခုကာလ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ပထမ မဂ္ဖုိလ္ကုိရရန္သာ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ ေရာက္ျပီးေသာ ပထမဖုိလ္သုိ႔သာလွ်င္ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရာက္ျခင္းေပတည္း။ ဤသည္ကား ေသာတာပတၱိဖုိလ္သုိ႔ ေရာက္ျပီးသည့္ တုိင္ေအာင္ အားထုတ္ပုံ မွတ္စဥ္ႏွင့္ ဥာဏ္ျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ပုံေပတည္း။
No comments:
Post a Comment